Gdy już umilkną głuche echa,

wystygnie gejzer, a noc minie;

kiedy doczekam się nie czekać,

rzeka spokojnie znów popłynie

i nowe dźwięki naniżemy

na kruche nitki, chociaż nowe.

Zaprzestaniemy krzyczeć w ciszy,

rwać włosy i zachodzić w głowę.

Chciałabym zamknąć mądrym zdaniem,

konkluzją, obrośniętą w mądrość,

ten ciąg wyrazów, to gdybanie,

ten wir wypadków nieprzytomny.

Nie umiem znaleźć antidotum.

Szukam więc w stogu durnej igły,

która pozszywa poszarpane,

wyrwane z krtani słowo nigdy!

Jutro, jak wczoraj się panoszy,

dzisiaj w gorączce pali żarem.

Szczęśliwi, którzy w takich chwilach

na brak nadziei mają wiarę.

Próbuję zmienić nurt, odwrócić

to, w co uwierzyć trudno, mimo

zdarzeń wyrwanych spod kontroli

i poczuć smak mocnego wina,

miast winny ocet wciąż kosztować,

który urodzi cierpkie wiersze -

choć to zaledwie zapis, słowa...

a żyją tylko drżące ręce.