Wychodzi na to że ja

Nie należę już do swych ojców

I dzieci moje tak naprawdę

Należą  do świata

Do tych wichrów dziejowych

Do władców, rządów  i tyranów

Wojen kryzysów kurzu dróg

I miast zadymionych

Może gdybym był rolnikiem

Z parą krów kilkorgiem świń

Z pięciorgiem mórg i strzelbą pod dachem

Potrafiłbym choć odgryźć się boleśnie

I świat cały unikał by z trwogą

Mej  okopanej   chaty

A tak przychodzi mi pomału

Oddawać  wszystko co mam

Niepojęte jest

Bym ja tak wielki w swych oczach

I pyszny przed lustrem

Odszedł w cień pokornie w popiół obracając

Dlatego postawię wielki słup granitowy

Niczym posąg z  Wyspy Wielkanocnej

Jako ślad swego bytu oporu  i pychy