grzech 

nie rozważałem pod kątem spostrzeżeń 

wmawiałem w głębi duszy że nie istnieje 

obudziłem w sobie drugie dno

popchnęło coś zawczasu by wyraz nieść

wspólne serca czubiaste wypełnione 

po brzegi czakrą kochania

kilka dni dzieli nas czas 

obdzieleni jak opłatek 

przy stole na którym nie ma nic 

prócz naszych nagich ciał

dobro ze złem kłóci się w świecie 

absurdalnych epizodów 

nie ujmujemy siebie

poznajemy się przez słowa i gesty 

grona osób dopisanymi awatarami 

jak winogron który zaczyna gnić

w odpowiednim czasie trzeba urwać się

by dotknąć dna by wzbić się w powietrze jak ptak