Zacznijmy zatem od naszego - tak czującego - serca:

*Serce. Cała jego tajemnica została na zawsze rozstrzygnięta - to ta niekształtna bryła wielkości pięści, w brudnokremowym kolorze. Bo to jest właśnie kolor naszego ciała, szarokremowy, szarobrązowy, brzydki, trzeba go zapamiętać. Nie chcielibyśmy takich ścian w naszym domu ani takiego samochodu. To kolor wnętrza, ciemności, miejsc, gdzie nie dociera słońce, gdzie materia kryje się w wilgoci przed cudzym wzrokiem, a więc nie musi się już popisywać. (...)

W rzeczywistości od środka jesteśmy pozbawieni koloru. Gdy serce porządnie wypłucze się z krwi, tak właśnie wygląda - jak glut.*

(Bieguni, s. 28)

Tymczasem - wbrew tej powszechnej już wiedzy - na całym świecie wszyscy do dzisiaj uparcie wierzymy, że organ ten - to siedziba najwznioślejszych naszych uczuć i porywów; to przez serce (lub jego brak) definiujemy nasze człowieczeństwo i wszystko, co w nas najlepsze, utożsamiamy wyłącznie z sercem; ktoś jest serdeczny - bo ma serce; serduszko jest piktogramem miłości; Rosjanie np. mówią cali *w sercach*, czyli z głębi serca; Anglicy śpiewają *All My Heart*, sercem każdego kraju jest stolica, na temat serca napisano setki wierszy, piosenek, wypowiedziano milion sentencji, mądrych (i niemądrych) uwag itd., itd, itd.

A przecież serce - to tak naprawdę gołym okiem widoczny tylko... glut. *Pulvis es et in pulverem reverteris* /Księga Rodzaju, Ecclesiastes 3,1/

Jako wytrwały biegun, chwaląc się swymi zagranicznymi wojażami, mówisz z sercem: tam byłem, tam i tam byłem, tu i tu byłem...

*Ale co to znaczy ``byliśmy``? Gdzie się podziały te dwa tygodnie we Francji, które dziś dają się ścisnąć do zaledwie kilku wspomnień - nagłego uderzenia głodu pod murami średniowiecznego miasta i mgnienia wieczoru w knajpce pod dachem obrośniętym winoroślą. Co się stało z Norwegią? Został z niej tylko chłód wody w jeziorze i dzień, który nie chciał się skończyć, i jeszcze radość z piwa kupionego tuż przed zamknięciem sklepu czy oszałamiający pierwszy widok fiordu.*

(j.w., s. 29)

Czym są te wszystkie nasze podróże - te małe (z kuchni do łazienki) i duże airlinerem z Okęcia do Singapuru? Co zapamiętujemy z nieodległego wczoraj, siedząc dzisiaj w 4 ścianach swojego na całej Ziemi przymusowego więzienia?

*Życie /identyfikowane z podróżą/ jest sumą oddechów* /Sydney Polak - *Otwieram wino*/

*(...) ludy osiadłe, rolnicze wolą przyjemności czasu kolistego, w którym każde wydarzenie musi wrócić do własnego początku, zwinąć się w embrion i powtórzyć proces dojrzewania i śmierci /zgodnie z cyklem pór roku narzuconym przez wędrówkę Ziemi wokół Słońca/. Lecz nomadzi i kupcy, gdy wyruszają w drogę, musieli wymyślić dla siebie inny czas, który lepiej odpowiadałby podróży. To czas linearny, bardziej użyteczny, bo jest on miarą dążenia do celu i narastania procentów. Każdy moment jest inny i nigdy się nie powtórzy, sprzyja więc ryzyku i brania pełnymi garściami, korzystaniu z chwili. Lecz w gruncie rzeczy było to gorzkie odkrycie - kiedy zmiana w czasie jest nieodwracalna /nie ma szans na cofnięcie błędu/, utrata i żałoba stają się czymś codziennym.*

(opus cit, s. 61)

To rozróżnienie czasu kolistego

- kiedy wszystko kręci się wokół nas po tej samej trajektorii, i zawsze w koło macieju wracasz do kolejnej wiosny, lata, jesieni, zimy - i znowu apiać do tej wiosny, i tak aż po życia kres, a sam człowiek dzięki temu nieuchronnie się doskonali i w tym kołowrocie szlachetnieje jak najlepsze wino -

od czasu linearnego

- kiedy nigdy 2 x nie wchodzisz do tej samej rzeki -

ma fundamentalne znaczenie dla całej naszej prywatnej filozofii życia: jesteś radośniejszy, kiedy wiesz na pewno, że na swojej bieguna drodze znowu spotkasz się z Matką, znowu przeżyjesz pierwszą miłość, znowu zarobisz swój pierwszy milion, znowu..., znowu..., znowu...

Kto (lub co) ci zatem przeszkadza, by powrócić tam, gdzie zacząłeś stawiać swe pierwsze kroki?!