Ptaki śpiewały, że wiedzą coś.

Rozleniwione zwierzaki, senne

nagrzane jak podwórko,

nie dowierzały.

Skąd ten deszcz - parsknął kot.

Do budy uciekł pies.

Gdakanie kur, kogucia złość,

podwórka gwar.

Ramiona matek, w pośpiechu zagarnęły

chlupiące dziecięce stópki.

Ulga.

Puste podwórko szybko oddycha.

Po latach.

Deszcze, już prawie rozmyły

resztki tamtego obrazu - dojeżdżamy.

O! Są koty!

Wylegują się na tarasie,

nagrzane jak brukowa kostka,

czy anonimowa trawa.

Ale domowe ptactwo przepadło

i cały podwórkowy gwar.

Nie ma kurzego łajna,

Nie ma nawet much.

Doganiacie standardy europejskie,

zaśmiałam się - Tak.

A nawet przeganiamy, w zadłużaniu.

Jest kapitalizm, ale pod włos.

Nagle ptak zaśpiewał znajomą melodię.

Niepotrzebny ścisk w gardle.

To tylko rozbłysk smartfona.

Będzie deszcz z prognozy,

któremu wszystko jedno.

Za chwilę, miarowe krople

rozbijają się na masce samochodu,

na kolorowych kubłach na odpady.

I jak ci się widzą dzisiejsze Śliwiczki?

Rozcierając w palcach mokrą grudę ziemi,

chciałam połechtać a bełkoczę:

że wieś pachnąca,

że śliczna

A w myślach, skaczą mi wróble.

Nie szczyp mnie muzo liryczna.