Naprzeciwko siebie, mieszkały dwie Kupy Piachu z mniejszymi kupkami. Żółtawa nieustanie chwaliła swoje dzieci. Wprost nie dawała spokoju Szarej.

– Kiedy patrzę na twoje maluchy, to myślę sobie, że na pewno trudno jest tobie udźwignąć ciężar ich głupoty. Spójrz na moje. To bezkresny iloraz inteligencji, uformował z nich takie cudowne, mądre kształty. W porównaniu z twoimi...

Minęło trochę czasu, lecz sąsiadka nadal wygłaszała wiadome kwestie, nie bacząc na zachodzące zmiany. Aż ziarenka iskrzyły. Lecz pewnego dnia coś jej podpadło i chociaż nie była wcale ciekawa, to musiała zagadnąć:

– Jakoś twoich dzieci ostatnio nie widuję.

– Bo są rozgarnięte. W przeciwieństwie do twoich.