Grubo ponad 90% sierotek trafiało do domu dziecka dopiero w wieku szkolnym, kiedy to państwowa e d u k a c j a z siłą wodospadu włączała się w proces wychowania młodego człowieka. Co to oznaczało dla moich chłopców? dla nas, pracujących z tymi dzieciakami przez często długie lata aż do ich dorosłości? dla kolejnych szkół? dla wojska, które w tamtych latach było obowiązkowe dla każdego mężczyzny?

Strome ostre codzienne schody tylko pod górkę.

Dlaczego?

Bo od strony wychowawczej te nasze dzieciaki - ta skorupka za młodu - już były ukształtowane, miały utrwalone określone przez /dysfunkcyjny/ dom nawyki /i nałogi!!/, były JUŻ GOTOWĄ,  sformowaną w przetrącony kształt popapraną gliną, która zdążyła na porywistym wietrze w mrozy i w spiekotę zaschnąć na obrazę Boga, który jest.

Tylko nieliczni nieliczni spośród nich znajdowali w sobie taki potencjał, żeby definitywnie zamknąć swoje relacje z własną toksyczną rodziną i niszczącym środowiskiem pochodzenia.

..................................................................................................................................................................

Po raz drugi z moim wopistą spotkałam się zrządzeniem Opatrzności dopiero po 3 latach, kiedy dostałam mieszkanie w Domu Nauczyciela w nadodrzańskim Ż. i zamieszkaliśmy z moim synkiem na tej samej ulicy co on,

i gdzie odtąd - uwaga! - nieledwie codziennie widywaliśmy go wraz z jego braćmi i/lub starymi rodzicami tak pijanymi, że czarna rozpacz brała; tyle lat heroicznej walki domu dziecka, kolejnych szkół i armii - w błoto!