Pamiętam dawne pogodne dni dzieciństwa mego 

Gdy Julia nie chciała mnie zostawić samego 

Bała się być sama, chodziła za mną krok w krok 

I śmiała się przy tym, śmiała, kręcąc złoty lok

Jesienią, zimą i wiosną, a zwłaszcza w lato 

Mężczyzna, do którego zwracała się „tato` 

Zwykł powtarzać: „czy deszcz pada, czy też wiatr wieje 

Nasza kochana Julia tak ładnie się śmieje`

W rodzinie wszyscy ją chwalili, podziwiali 

A gdy się śmiała, wszyscy razem z nią się śmiali 

I tylko ja jeden jestem taki marudny 

Podczas gdy uśmiech Julii ciągle taki cudny

Pamiętam jak razu pewnego wybuchł lament 

Że to moja wina, że rysuję ich diament 

Bo nakłaniam Julię do złych niegodnych rzeczy 

Że mój czyn ich dobre wychowanie niweczy

Oberwałem srodze za swoje zachowanie 

Usłyszałem, że ze mną jest tylko skaranie 

Choć przecież robiłem tylko co Julia chciała 

Gdy rozkaz wypełniałem, to ona się śmiała

Kiedy ja płakałem, nikt ze mną nie chciał płakać

Zamiast tego woleli z Julią sobie skakać

A gdy mówiłem mamie, że Julia mnie zbiła 

To jeszcze raz mama za kłamstwo mnie skarciła

Wszyscy zaskoczeni, zasmuceni biegają 

Łapią się za głowy: „gdzie jest Julia?` - pytają 

Chyba ja jeden naprawdę wiem, co się dzieje 

Bo dzięki mnie Julia więcej się nie zaśmieje