Znikąd przyszła

szeptali głośniej niż wiatr

gdy zdała się przedzierać

przez tłum

akcentując obecność.

Nic w niej nie zostało z szeptu

tamtego wiczoru

gdy zanurzona w czerń

zdawała się tracić wszystko.

Jeszce nie rozumiała

nie wiedziała

że strata nie oznacza utraty.

Zaś miara zysku

w niematerialnym powstawaniu

do nowego

może sie wykluć

z egzystencjonalnej biedy

gdy wiem zastępuje

otwartość na nieznane

przestrzenie wewnatrz małej bezludnej wyspy.

Juz wie

ile sensów

ma smak odkrytej prawdy.

Przyjęcie siebie do grona kochanych

wyłonione z szeptów

i ciszy

rodzącej się wiary.