pewien rzeźbiarz 

wziął kłodę mojego drzewa 

zaczął mnie formować 

z początku nie bolało ostrze dłuta 

miłe było poklepywanie 

nie wiedziałem kim będę. 

najwięcej kłopotu czyniłem 

z uchwyceniem wyrazu twarzy 

na siłę wciskał manipulował 

żywcem wyjęta z grupy Laokoona 

przeklinał warczał kopał. 

z kręgosłupem też miał problem 

zmieniał kształty znaczenia 

w końcu uformował tak 

nie mogę kłaniać się 

i klękać... 

wreszcie skończył 

postawił na półce 

obok innych szpargałów 

goście podziwiali moją rzeźbę 

kiwali głowami 

uśmiechali się w rękaw. 

Któregoś dnia przyszła dziewczyna 

piękniejsza od wszystkich 

wschodów i zachodów słońca 

nawet od dziewczyny o perłowych włosach 

od wszystkiego i czegokolwiek. 

Wzięła moją twarz w dłonie 

jak cierpki owoc świata: 

- Co mi mistrzu wielebny stworzyłeś 

jak mam pokazać się na światowych wystawach 

i w galeriach 

z kimś takim. 

- Ależ moja droga 

on tak bardzo wiercił się i mędrkował. 

Trzeba było zakręcić go w imadło! 

- Stanowczo stwierdziła! 

Odstawiła mnie na dolna półkę 

tanecznym krokiem odeszła. 

Życie moje wśród 

świątków frasobliwych i tych drugich 

wiedźm 

babajagi na miotle 

i krasnoludków. 

Wszystko ma szerszy plan 

czułostkowości.