Mgliste zjawy nocami szepczą me miano 

„Podążaj za nami, zwróć, co nam zabrano` 

Cieniste mary wołają moje imię 

Z każdym tchem znów bliżej a głośniej, tuż przy mnie 

Srebrzysta mgła rozpływa się po krainie 

Kurhan przydrożny w grobowej ciszy ginie 

Ustał wiatr, na uroczysku zamroził czas 

Pogłos przesmutny, jakoby cicho łkał las 

Przemierzam chaszcze, nieznany dziewiczy trakt 

Tutaj zawżdy rozpoczyna się pierwszy akt 

Na karku zimny pot, za włosy łapie strach 

Serce me wali jak dzwon, bliski jest już krach 

Mgliste zjawy nocami szepczą me miano 

„Podążaj za nami, zwróć co nam zabrano` 

Cieniste mary wołają moje imię 

Z każdym tchem znów bliżej a głośniej, tuż przy mnie 

Nocami przy onirycznej atmosferze 

Coś dziwnego, powiadam zupełnie szerze, 

Choć sam nie wiem, czy to sen, czy może jawa 

Nachodzi mnie postać, co o lęk zakrawa 

Siada przy mym łożu i szepcze do ucha 

Na wszelkie protesty pozostaje głucha 

Na nic krucyfiks i próżne srebrne kule 

Pojawią się zawżdy, gdy do snu się utulę 

Mgliste zjawy nocami szepczą me miano 

„Podążaj za nami, zwróć co nam zabrano` 

Mary patrzą na mnie krwistymi oczyma 

Z każdym tchem bliżej, już za ramię mnie trzyma 

Desperacko krzyczę – ale nikt nie słucha 

Wznoszę inwokacje do Świętego Ducha 

I błagam o wsparcie – wszystko po próżnicy 

Moja egzystencja nie czyni różnicy 

Samotność, tęsknota, ból, strach, burza myśli 

Czy gdy zamknę oczy, znów ten sen się przyśni? 

Niech więc losy ludzkie, mroczne i zawiłe 

Splączą się jak białe róże na mogile 

Mgliste zjawy nocami szepczą me miano 

„Podążaj za nami, zwróć, co nam zabrano` 

Mary pożerają krwistymi oczyma 

Z każdym tchem bliżej, nikt tego nie wytrzyma