pewnostki. że Ogolone ryby nie będą dobrą książką.

nawet, jeśli kiedyś zgłupieję na tyle,

by postanowić ją napisać.

że reportaż z zamorskiej wyprawy po złamany długopis,

trzydziestotomowa epopeja Chłepcizna

czy poemat Zlizywalność — również nie spotkają się

z przychylnymi ocenami czytelników.

oraz że... nie ma tu czego szukać.

głos jest zwodniczy, wiedzie na manowce,

w ciszę. milczenie.

tak wiele baśni, brzydkich i pełnych absurdu

nie może, dla (ich?) własnego dobra, zostać spisanych.

jak choćby ta o chorej dziewczynie.

leży, nieszczęśnica, w głębokiej kałuży.

pokój rozwadnia się. płynna wersalka.

i bezceremonialnie wbity, bez ceregielenia się,

sztywny plastik. rurka o szerokiej średnicy

— prosto w bok (bez skojarzuców religijnych mi tu!)

łzy, w grudkach. zbutwiałe resztki łodzi

wyrzucane na plażę. świadomość końca.

zwierzątko, futrzasta kula przeciska się

wewnątrz przewodu. wchodzi w głąb ciała,

by wyjeść złą tkankę.

albo opowiastka o facecie, który stał się

— to ważne: wbrew woli! — kościołem

do którego schodziły się stare, konserwatywne baby

aby ksenofobić, żuć sztywny moher

..niech zatem będzie milczenie. pochłaniające

tak poszukiwany, pożądany, postulowany

nowy język poezji, mój surowy, nieco zwierzęcy

dialekt: wrzask, gardłowy i bez słów

zwierzutek nażera się do przesytu

będzie miał czym zwracać