O świtaniu przy kamiennym słupie wiorstowym*)

Ktoś do chłopków gada męskim znajomym głosem.

Podchodzą bliżej nasi bezdomni tułacze

I widzą, że to Paweł Wierietiennikow -

Ten, co kozłowe buciki

Wnuczce dziadka Wawiły podarował -

Pogaduje z prostym ludem.

Widać, że miejscowi lubią tego *pana*,

Mówią mu o wszystkim,

Co im w duszy gra i w sercu boli.

Pochwali Pawłusza**) jakąś ich piosenkę,

Pięć razy gotowi ją zaśpiewać,

Byleby tylko zdążył słowa zapisać!

Spodoba się *panu* jakieś ludowe przysłowie?

Proszę bardzo!  Jak z rękawa posypie się

Cały worek wszelakich mądrości,

Celnych powiedzonek i porzekadeł!

Skończywszy wszystko pilnie notować,

Powiada do swoich współrozmówców

Nasz Wierietiennikow:

- Mądrzy są nasi rosyjscy chłopi,

Chociaż nieuczeni. Bieda tylko w tym,

Że tak strasznie do urżnięcia piją,

A potem walają się po przydrożnych rowach

I po krzakach, aż przykro patrzeć!

Ci, co to słyszeli, kiwali głowami

Na znak pełnej zgody.

Pawłusza znowu otworzył swoje notatki,

Chcąc coś jeszcze zapisać,

A tu jak nie zerwie się jakiś napity chłop,

Co wcześniej niedaleko słupa leżał całkiem cicho na brzuchu!

Jak się nie wgapi swoimi pijanymi oczyskami w twarz *pana*,

Jak mu nie wyrwie z ręki ołówka!

Jak nie wrzaśnie!

.......................................................

*) słup wiorstowy - na szlakach pocztowych w Rosji słupy wiorstowe podawały odległości do najbliższej poczty;

**) Pawłusza - deminutyw, zdrobnienie imienia Paweł