świat nazywam nieboskim 

zapełniony farbą pejzaż 

pełen trosk obraz dni 

z kolejnym dniem trud życia  

noc długą niekończącą się opowieścią

w trudzie zdobyty chleb 

płacz dziecka  

rzadko śmiech

zmęczenie niekończącym bólem 

mówisz że jest dobrze 

nie dla psu na łańcuchu

trzymają nas krótko 

skrępowani odczuwamy niepokój 

dręczony duch

wolność odpływa jak rzeka rwąc brzegi ust 

wolność kojarzy się z beztroską dziecięcą umurzaną twarzą  

wciąż głodni wiedzy ciekawi szczerzy

dobry Bóg na straży

szkoła miejsce w ławce 

wieczorem rozmyślam

na murku wokół spokój

człowiek potomek

aniołów lub bogów 

którzy zeszli z nieba na ziemię 

tak podają pisma

nie wiem

nie rozumiem  

jestem skutkiem

przed umieraniem żyli korzystali 

nie pozostał żaden 

co wiedział jak uwolnić 

z jarzma ludzkiej nienawiści zazdrości 

jak odejść ze stada

niegdyś pewnie 

świat był lepszy wieczny

cywilizacja kładzie się ku ziemi 

jak zboża po silnym wietrze

niewolnicy pracują

trudzę się  

zamykam rozdział

zamykam oczy

wilki z szakalami

wędrują po cmentarzach  

gdzie ci co pognili w pamięci