Miłośnik nastolatek, urodzony w Paryżu wieczny poszukiwacz wszelkich swobód, szczęścia i rozkoszy prymitywista Paul Gauguin (1848 - 1903) w wieku 55 lat zmarł na jednej z wysp francuskiej Polinezji.

Podobnie jak van Gogh jako artysta był samoukiem, nie miał formalnego wykształcenia, ale obracał się w malarskich kręgach, znał blisko i osobiście wielu wybitnych twórców tamtych czasów.

Jego twórczość dopiero po jego śmierci znalazła entuzjastyczny światowy odbiór

Większość znanych wszystkim obrazów Gauguin`a stanowią portrety prostych /by nie powiedzieć prymitywnych/ mieszkanek Polinezji. Dla ówczesnego Paryża był to świat kompletnie "nie z tej bajki":

kury, chałupy kryte palmowymi liśćmi, gołe niepiśmienne rozczochrane baby z przepaską na biodrach, zero tzw. higieny i świnie pośród dzieci, jak ich p. Bóg stworzył.

Jak malował Gaugin? Spójrzmy na jego malarstwo z tamtego okresu. Żywe, pełne słońca kolory oddzielone jak w witrażu czarną kreską, płaska dwuwymiarowa przestrzeń, postacie /prostych kobiet/ w niewymuszonych nie zawsze eleganckich pozach. Gdzie te hrabianki? Księżne??

Jeśli na Gauginowskim portrecie pojawiał się jakiś facet, to był cud. On malował głównie kobiety.

M ł o d e pełne życia dziewczyny. Tylko takie go interesowały /też prywatnie/

Jak widziałeś kobietę?
To nie tajemnica. Odziewałeś w odcienie,
Modelując kształty.

(patrz kryptodialog z Gauguin`em)

To, co może w tych portretach razić nasze wysublimowane europejskie oko - to wyraźna schematyczność kobiecych kształtów i - hmmm... jak to powiedzieć? - toporność (??) rysów twarzy.

Polinezyjki są naprawdę /w realu/ piękne,

lecz nie u Gauguin`a

Krępe, przysadziste, "twarde w twoich oczach" Tahitanki - to celowe skrzywienie tej męskiej optyki. Dzisiaj możesz to sprawdzić na własne oczy. Wystarczy kupić bilet do Papeete