Szedł święty Walenty,

nagle dojrzał zboże,

w nim sterczące pięty…

W lutym żyto? Boże!

Coś tu nie w porządku,

wbrew naturze przecież!

Od świata początku

zboże rośnie w lecie!

– Jeszcze wy grzeszycie!

Czas jest na to w lato,

by figlować w życie.

Sto rózg dam wam za to!

– Chociaż jesteś święty –

chłopiec chciał ugody –

mylisz kontynenty…

Tu są antypody.