nigdy nie poznam ciebie lepiej

tak jak cię czuję

w głębi naszych dusz

bezkresny ocean

szum destrukcyjny

błądzę  na zaludnionych przedmieściach

potykam się wciąż o te same krawężniki

gdy upał wyciśnie ze mnie ostatnie poty  podczas osieroconego spaceru

siadam przed  biblioteką  napawam się   widokiem upojonych latem   wyrazów  miłości

a nasza bitwa na milczenie

w ciszy zarasta

przemijam niespełniona jak obraz  męskiej  dłoni ogarniającej  niesforny kosmyk  wlosów z   twarzy  kobiety

w dwóch rzędach równoległych   półśnie roztańczonych drzew  znikam    jak królik  doświadczalny  na dnie   kapelusza

w labiryncie  nieprzewidywalnych zdarzeń zostawię swoje myśli  schowam  w nim zeskanowane  z ciebie kody  by bez problemu odnaleźć  cię

gdy znowu się narodzę

z perspektywy mojego urojenia jestem wielką damą

w królestwie twoich oczu

* 27/06/23