Gwiazdy milkną, choć noc - podniosła 

i zaszczycona własną obecnością - 

wygląda zza kurtyny, sprawdza, 

czy przypadkiem 

nie narodziła się ponownie. 

Zmierzch, tak buńczuczny 

i posępnie nienapoczęty, 

jest płatkiem śniegu, który dogorywa 

w cieple mojego oddechu. 

Wiem, że nie ma sensu wspominać 

jutra - poranek przebudzi się 

o okazyjnej porze, 

ból odzyska słony smak. 

Nigdy nie będzie tak, jak za czasów 

wolności; Twój czas okaże się pragnieniem, 

którego imienia wciąż nadużywam. 

Płonie we mnie Twoje spojrzenie - 

najwyższy czas, aby zapomnieć 

o posłuszeństwu. 

Zbyt długo myślałam o śnie; nie chciałam, 

aby okazał się również moim. 

Pozwólmy odejść myślom, 

zgódźmy się, aby zachód słońca 

okazał się ostatecznym zadośćuczynieniem. 

Nie stanę się przebłyskiem zniewolenia, 

przypadkiem, 

jakiego stale się wstydzę.