Szarości firany zasłoniły myśli 

I wiatr zagłuszony o ratunek woła 

Odchylę je zaraz w namiętnym uścisku 

Odpędzę ten zamęt, by ustąpił pola!

Abyś uwierzyła rozjaśnię snu wnęki 

To co daje smutek, przepędzę w dal świata 

Kiedy znów zaufasz rozpalę ogarek 

Zapach mój osłoni, popiół pozamiata

Niebańskie rozkosze już snuję twej woli 

Z kuligiem cnych doznań planuję zabawę 

Wiec gdy będziesz skłonna swą duszę odzyskać 

To ja będę gotów kochając ją zbawić