DZIWACZNOŚĆ OFIARY

zamuliłem się smutkiem po uszy

smętny piasek językiem rozcieram

pod stopami codzienność się kruszy

więc tak trudno się odbić od zera

coś mnie trzyma boleśnie za stopy

w otchłań wtłacza wewnętrzna inercja

aż tu dobroć warkoczem się złotym

przez głębiny przebija do serca

bucha żarem składają się dłonie

pachnie zdrowiem rumianku i mięty

łzawy piasek w tygielkach już płonie

będzie kryształ troskami nietknięty

skruszę bryłki w berstery pulsary

chuchnę pyłem wdzięczności w niebiosa

wybacz Panie dziwaczność ofiary

i te resztki modlitwy we włosach