Stoję bezwładnie na skwerze pełnym słońca i kuszących kwiatów. Obserwuje zanikający za mną ślad na bursztynowego piasku. Mam dwadzieścia lat. Myśli są identycznie błogie co sekundę wcześniej, lekkie i delikatne. Ciało zmieniło się bardziej, twarz pozbawiona została rumieńców; poliki były w istocie smutne, oczy straciły żar ignorancji, usta stały się pełniejsze. Czerwień łącząca się z różami nieopodal ukazywała drobne różnice odcieni płatków, ależ mi brakuje uległych i znajomych ulic, mostu proszącego o spacer, zanuciłam melodie pełną letniego jeziora. Jako nastolatka byłam zakochana w naturze tak wolnej jak zimna woda. Dziś już jej nie dostrzegam. Krople deszcze upadają mi na włosy i ramiona. Inni ludzie także zauważają mżawkę, drażniącą skórę swoją trwałością. Dostrzegam różnice w odbiorze opadu, uśmiech łagodzi uciążliwość.