Cień na przedmiotach, o wiele trwalszych niż ludzie

Życie jest szarym, nikłym, marnym, zupełnie nagim, bez znaczenia

człowiekiem, który w chwili ważnej nie ma już nic do powiedzenia.

Rozsypią się nasze dzieła wszystkie

na nowo stworzone wodą

tylko wodą

rozsypią się najważniejsze dotknięcia

nie przetrwają twarze i imiona

najbliższych (kiedyś) przyjaciół

Każdej osobie i rzeczy czas

budowlom ziemskie przyciąganie

jak i bogom w naturalnym wymieraniu

porządkom i prawom

cieniom w tysiącletnich drzewach

którym czasami brak już sił do przeżycia

Wybita z transu

nie dobita chwila

wirowanie włosom

głosom

tańcom slepców

i tylko tempo ma jeszcze znaczenie

Chmury poprzez czas już niewidoczne

skargi parzą się o wiele szybciej

zamroczone złote myśli

bawią się w ciuciubabkę z płytami chodników

Zaś lektury obowiązkowe

(zmieniane alfabetycznie bez przerwy przez elokwentne gremia)

niedowierzają w nieistnienie

bo tak bardzo chcą jeszcze zostać w kraju wielkoludów

Nasze dzieła wszystkie krzyczą

niczym ostatnie kartki

ostatnie puste

których nie udało się jeszcze

zamordować