Takie miejsce, gdzie łatwo tłuką się najtwardsze pomysły

Kiedy jest dobrze

rozsuwa i często przekracza pamięć opuszków –

wtedy dochodzi do słów.

Kiedy jest dobrze coś, co jest

po prostu dotykaniem,

wyłuskuje się ze swej twardości do samego końca,

choć boli ciągłe udawanie przytępionych zmysłów –

te (zawsze) gwałcą się wzajemnie.

Kiedy jest dobrze

wyrzuca wprost w głęboki świat blade echo,

rozmija się z tym, co nie potrwa już zbyt długo

na skraju przerażenia i przebudzenia,

a na język kładzie kolejne, zwolnione miejsce

by w spokoju obżerać się troskami

z poranionych cyferblatów -

bliżej to bliżej.

Kiedy dobrze

słucha jak prawidłowo skonstruować gliniany świat,

uczynić jego miękką powłokę.

Nie jest pewne, czy coś z niego pozostanie

kiedy (w miejsce sekundy) stanie kolejny

Golem.

Kiedy

wchłania toczący się puls niczym zaklęcie

wie, że nie da się dopasować siebie do siebie.

Zdziwione nacięciami miesięcy na skroniach

codziennie świętuje dzień pierwszy

i mży prawie poza odległością do najbliższego echa.

Pomimo tego wszystkiego

(wyssanego z ocalałych okruchów pomysłu)

jednak jest.