Nad lasem wieczornym, stygnącym lasem,

unosi, pachnieje, powietrze ugina,

rosy dotykiem i liści drzew sina -

zjawa – co dymem z ogniska jest czasem.

Oblizuje pnie z coraz strony innej,

mało bacząc dnu leśnego przestworu,

zatraceniu legła wbrew chichotu z dołu,

dusząc dlań, mącąc oczy im bezsilne.

Radują się w dole, mimo góry – stale,

tym, co czyni tamta – wcale przejmują.

Dzban z kielichem, bęc – dudni zatwardziale,

objęli się czule wespół gwarując.

Znad ognia języków uleciały skry,

zapomną się, mogą – dotyk im tak miły.

Każdym poruszeniem zjawę osłabiły,

z uciętym ogonem wtopiły we mgły.

Dobita uleci do rana wygaśnie.

Uśnięci wśród liści zapadną opaśnie.

Bez siebie nie mogąc, nie mogąc tak być.

Dla siebie nie pragnąć, inaczej tak żyć.