Twierdziła,że zgubiła cień. Prawdę mówiąc wyrzuciła go do śmietnika ponieważ pragnęła skupić się wyłącznie na pozytywnych aspektach myślenia. Codziennie pisała afirmacje:` Jestem szczęśliwa, moje życie stanowi pasmo sukcesów, jestem zdrowa, bogata i urodziwa.`Podobnymi komunikatami, pismem równym i starannym zapisywała całe stronice. Tyle się słyszy o pozytywnym programowaniu umysłu, więc pomyślała: `Dlaczego nie ma się jej udać czyż przyzwyczajenie nie staje się drugą naturą człowieka?`

Tymczasem cień wylądował w śmietniku w towarzystwie butelek po piwie winie i wódce oraz pomiętej, zeszłotygodniowej gazety. Jego zawartość wyglądała tak, a nie inaczej z powodu bliskiego sąsiedztwa sklepu monopolowego. Towarzystwo było wesołe i rozgadane wskutek unoszących się wszędzie oparów alkoholu, zaś butelki szklane zawzięcie dyskutowały o swym dalszym losie. Przecież nie były zwykłymi śmieciami, tylko surowcami wtórnymi. Jednakże fakt, iż nie zostały posegregowane i umieszczone w specjalnie oznakowanych workach sprawiał,że niepokoiły się o swoją przyszłość. W śmietnikowym towarzystwie prym wodziła gazeta, nieustannie chwaląca się jak bardzo poczytnym jest pismem (ze względu na ilość zawartych w niej ogłoszeń). Nieustannie czytała samą siebie na głos, zasypując pozostałych informacjami: A to o cenie ośmioletniego Citroena, a to o walorach inwestycji w ziemię na Kaszubach albo wyjaśniała dlaczego do działu ogłoszenia matrymonialne pisuje bardzo wielu rolników i pensjonariuszy Zakładów Karnych. Nikt nie wrzucił do kosza żadnego poważnego pisma, zatem nie posiadając żadnej intelektualnej konkurencji w wódczanopiwnośmietnikowej rzeczywistości, uważała się za omnibusa i koniecznie chciała zabłysnąć elokwencją przed mało rozgarniętym, na jej gust towarzystwem. Wreszcie złota puszka po piwie nie wytrzymała i rzekła:

- Mogłabyś już przestać nas zanudzać swoimi rewelacjami. czy ja ci chwalę z kim byłam wczoraj na imprezie, kto dotykał mnie swoimi ustami? Pewnie nie uwierzyłabyś mi, w jak doborowym towarzystwie przyszło mi się obracać...dyskutowano zaś o sztuce, a nie o używanych autach. Gazeta zaniemówiła na chwilę, potem jak gdyby nigdy nic zaczęła przeglądać oferty nieruchomości, przekonując o opłacalności kupna mieszkań na rynku wtórnym. W pewnym momencie zwróciła uwagę na cień przycupnięty w kącie śmietnika.

-A ty kto? -zagadnęła zaczepnie. Ledwie cię widzę, nawet posługując się się tłustym drukiem.

-Ja? - odezwał się cień – jestem surowcem wtórnym jak każde z was.

Co surowcem? – gazeta nie dawała za wygraną- a przepraszam jakim?: papierem, szkłem, metalem czy plastikiem?

-Czymś pośrednim pomiędzy szkłem a plastikiem – odparł szybko nieco zdezorientowany cień. Naprawdę niewiele pamiętał z przeszłości, coś jakby upadek z wysokości, a potem obudził się na dnie śmietnika tuż obok elokwentnej gazety.

Co? nie słyszałam o czymś takim, jesteś mało wyraźny, trochę przezroczysty. Gazeta zaczęła poszukiwać dużych ogłoszeń w ramkach z wielkimi krzykliwymi nagłówkami, jednakże nawet użycie największych liter nie pomogło jej wyraźniej ujrzeć cienia.

Niespodziewanie w sukurs przyszły mu butelki i puszki po piwie, które postanowiły puścić w niepamięć niesnaski, dotyczące prymatu opakowań szklanych nad metalowymi ,zaczęły śpiewać rzewne pieśni, całować się bratać, a wódka postanowiła wznieść, upamiętniający pojednanie, symboliczny toast, wytrząsając ostatnie krople trunku na kapsel od piwa. Na chwilę zrobił się rozgardiasz i gazeta zapomniała o dokuczaniu cieniowi. Niestety przyjemna atmosfera została nieodwołalnie zmącona charakterystycznym odgłosem silnika nadjeżdżającej śmieciarki, która z piskiem opon zatrzymała się tuż obok pojemnika. Po chwili, silne męskie dłonie uniosły go do góry, wytrząsając całą zawartość wprost w cuchnącą wirującą otchłań ( w ten sposób surowce wtórne zostały pozbawione swego zaszczytnego miana) po czym, odstawiwszy pusty pojemnik na miejsce, muskularny mężczyzna wskoczył w biegu do auta zmierzającego w stronę podmiejskiego wysypiska.

Nagle zrobiło się cicho i cień zobaczył, że leży samotny, rozpłaszczony na chodniku.

-Dziwne - pomyślał -chyba jednak nie należę do paczki, skoro mnie wyrzucili na ulicę. Wtedy, być może pod wpływem upadku zaczął sobie przypominać fragmenty przeszłości. Tak, obrazy zaczęły układać się w logiczną całość. Pamiętał... na pewno do kogoś należał i nie był zwykłym cieniem, jak mniemał wcześniej. Nazywano go sferą mroku, częścią osobowości zwierającą ukryte wyparte i niechciane treści. Wszystkie lęki, złe uczynki, niszczące emocje i kłamstwa, wszystko o czym chciano zapomnieć, ukryć pod maską sztucznego uśmiechu i pozornej życzliwości. Był związany emocjonalnie z wydawałoby się mądrą kobietą, która postanowiła go definitywnie porzucić. Powoli przypomniał sobie wszystko i letni wieczór, kiedy, udała że zgubiła cień, a tak naprawdę celowo wrzuciła do śmietnika aby nareszcie skupić się wyłącznie na pozytywnym myśleniu i samych słonecznych dniach...przynajmniej miała podobny zamiar. Ale dlaczego rozwiązanie nie było sensowne, o tym wkrótce zamierzał porozmawiać z nią osobiście i wcale nie musiał czekać, aż będzie przechodziła w pobliżu śmietnika.