Przede wszystkim trzeba zmienić tytuł: powinno być "Tamto i to życie" (lub ewentualnie "Tamte i te życia").

Dziękuje za zwrócenie uwagi. Pisałam tak szybko, iż nie zauważyłam błędu.

Czyżby była możliwa edycja? Do tej pory trzeba było kasować wiersz i na nowo wstawiać lub zostawić z błędem.

Możliwa jest, gdy dodany wiersz nie ma oceny (chyba).

Wróciłam do tego wiersza.
Przypomina mi moje dawne, pierwsze próby, kiedy byłam bardzo skupiona na sobie (teraz dużo mniej).
Trudno jest pisać oryginalnie o czymś, co wszyscy znają - chwile smutku. Wersy te są właściwie tylko stwierdzeniem i brakuje w nich poezji. "Oczy pełne udręki" są częstym zwrotem. Proponowałabym zapisać tę chwilę jeszcze inaczej. Może włączyć nowe środki wyrazu, może coś zewnętrznego, poza autorką?
Czuje się dobrze, co masz na myśli.

Dosłowność /łopatologia/ w liryce jest jak ostatni gwóźdź do jej trumny

Czyżby w prostocie, szczerości i przeźroczystości w dzisiejszym czasie nie można już było dostrzec czystych wzruszeń i piękną poezji?
Wyłączywszy oczywiście odważny zapis głupoty i debilizmu.

A może żyjemy w czasach, w których więcej jest piszących niż czytających, więcej kaznodziejów niż słuchających, więcej na wszystkim znających się szpeców niż w ciszy i skupieniu ludzi szukających milczenia duszy, szukających de facto siebie?
Może już wszystko co mądre zostało napisane i powiedziane? A na wierzch wypłynęli plagiatorzy niczym ryby brzuchem do wierzchu, "piszni" pychą, że to "ichnich" własność intelektualna?

Z całą pewnością to nie jest żadna poezja. Dziwaczne w swym zestawieniu dwujęzyczne nagłówki - tekstu i zbioru - oraz sam ten "wiersz biały" nie licują z niczym, co byłoby liryką.