Pierwszych promieni blask

Ziemię zalewa brzask

Czas wstać i w wieczną drogę wyruszyć

Odkrywać to, co ukryte

Poznawać to, co nieznane

Wyruszyć w życie

Wspinać się po szczytach zaszczytów

Schodzić do podziemi grzechu

Płynąć przez wody wszelkich prób

Latać wśród niezliczonych marzeń

Paść na kolana, by potem powstać

Upaść, by potem wstać

Poczuć cierpienie, by poznać szczęście

Dotknąć stworzonego piękna

Zobaczyć cudowne chwile

Powąchać ulotnego życia

Usłyszeć śpiew radości

Posmakować prawdziwej miłości

Kroczyć wśród gwiazd niezliczonych

By samemu wreszcie stać się jedną z nich

I wspinać się po niebiańskiej drabinie

By postawić swą stopę w utopijnej krainie

Tam zaś po kielich rękę wychylić

Po kielich pełen ekstazy i świętym siebie uczynić.