łoskot kości rzuconych lata temu

odbija się echem drwiny losu

o ile łatwiej możnaby utonąć

o ile prościej możnaby wierzyć

zaklinam chwilę by się zatrzymała

ucieka by przyjść z czasem

ten wyłamuje ręce, obija głowę

po stronie duszy polała się krew

poczułem powietrze

łapczywie zasysam je przez nos

obejmuję tę pustkę wśród ciszy

by przekonać ją do bycia ciałem

niemoc przelewa się w słowa

jak nóż który tnie marzenia

łza podlewa kiełkujący świat

bajka zapuszcza korzenie we krwi

zamiast umierać wyrasta przez krzyż

i plecie skrzydła dreszczem po plecach

spokojnie nabieram do ust powietrza

niech mnie poniesie do morza

sól zagłuszy łoskot i drwinę

woda oczyści zaropiałe rany

powietrze wypełni pustkę duszy

by powoli i namiętnie zatonąć

chwila kopie w łydkę i ucieka

czas drze się w oczy że minął

chcę kiedyś go ciszą uciszyć

by powietrzem głęboko oddychać

2015.02.18 (ndr.)