-    To jak to z tobą w końcu jest? – zapytała owca – Jesteś tuszą czy duszą? 

-    Ach, dalekim od segregacji rasowej, toteż wybacz mi, iż go gatunku twego nawiążę wypowiedzią skądinąd uzasadnioną, acz dyskryminacyjnych konotacji pozbawioną, jednakże te wasze owcze paronimy zaczynają już lekko mnie drażnić – odparł wieprz. 

-    Kiedy nam się myli, bo ciało twe… obłe to jedno, a umysł to całkiem co innego. 

-    Kochana – zaczął wieprz łagodnie – domyślam się, iż to jedynie opóźnienie w strzyżeniu spowodowane zatruciem pokarmowym naszego pasterza, jakiego nabawił się onegdaj, spożywając tanie germańskie napitki z destylowanego łajna niedźwiedzi, powoduje, iż subtelna sztuka dyplomacji wspomagana kunsztem taktu i szczyptą elokwencji nie zaszczyca obecnością twej retoryki i atencji wobec interlokutora. Wobec powyższego wybaczę ci zbędne epitety i nawiążę od razu do dualizmu ontologicznego, o jakim pośrednio łaskawa byłaś wspomnieć. 

-    Nie miałam nic złego na myśli – odparła owca. 

-    Moja droga – filozoficznie podjął wieprz, ignorując dezorientację rozmówczyni – tusza i dusza stanowią unikalną symbiozę znajdującą kumulację w osobowości. O ile bowiem dusza jest pierwiastkiem życia, tą częścią rozumną, która decyduje o tym, że zwierzę, roślina czy nawet osoba ludzka są bytami żywymi, o tyle tusza, ciało inaczej, stanowi fizyczną podstawę, fundament materialny konstytuujący strukturę istnienia i jestestwa. Innymi słowy tusza i dusza są dwoma elementami wyznaczającymi linię, odróżniającą nieuchwytny logos od bytu. 

-    Odbytu? 

-    Tak, od bytu. Twojego, mojego czy naszego przyjaciela orangutana – stwierdził spokojnie wieprz, zerkając na wypinającego się człekokształtnego. 

-    Nie jestem pewna czy to mi się podoba – jęknęła zaniepokojona owca. 

-    To prawda, od zawsze byt nastręczał trudności. Do tego stopnia, że wyróżniono szereg kategorii, aby go usystematyzować. Zresztą, przyznasz sama, że bytowanie nie jest łatwym procesem, zwłaszcza w porze zimy. Już Platon, dążąc do rozstrzygnięcia zagadki, podzielił świat na byty niezmienne i wieczne oraz byty umieszczone w czasie i przestrzeni, nieustannie stające się i przemijające. 

-    I co? Rozwiązał zagadkę? – zainteresowała się owca. 

-    Nie pytałem. Ale, idąc dalej, Platon głęboko mówił, iż pewne rzeczy istnieją w ten sposób, a inne w inny. 

-    O tym nie pomyślałam – wyznała owca – Ale mnie jakoś uczepił się ten odbyt. 

-    Masz go od początku. Poza tym chodziło o byt. 

-    Obyt? Przysięgłabym, że mówiłeś, iż tusza i dusza odróżniają logos odbytu. 

-    Wiesz co, ta rozmowa nie ma chyba sensu – spochmurniał wieprz. 

-    Bo co? – żachnęła się owca – Nie moja wina, że z tobą można gadać tylko o dupach!