znowu próbuję przykryć uśmiechem 

chwile słabości złudną nadzieję 

chociaż rozsądek po cichu rzecze 

dajże już spokój za oknem dnieje 

czasami prawda ma dwa oblicza 

własne obszary reinkarnacji 

stąpa ponętnie niczym kocica 

drapie pazurem niepewnych racji 

nic nie jest czarne ani też białe 

w szarościach ludzie zazwyczaj trwają 

albo pokornie brną coraz dalej 

a odpowiedzi w sobie szukają 

szczęście im bywa jeźdźcem bez twarzy 

w dal galopuje zanim oswoją 

stąd taki obraz ma przekłamany 

bezwiednym wzrokiem za nim wciąż wodzą 

iluzja pragnień rozkwita w duszy 

stan świadomości wprost na życzenie 

rozum potrafi sprytnie zagłuszyć 

serce przyprawić o szybsze drżenie 

a że się zdarzy zasupłać w myślach 

jakimś pytaniem zaprzątać głowę 

w człowieku mają bezpieczną przystań 

tu je do woli roztrząsać mogę

foto.net