Kiedy znowu wkłada potargany płaszcz, 

idzie swoją drogą, przeganiając mrok, 

kryje przed przechodniem poszarzałą twarz 

wyrzeźbioną zmarszczką niewidzialnych trosk. 

Przygarbiony, jakby zgubił życia sens 

i chciał go odnaleźć, przeszukując bruk. 

Dawno porzucony jak bezpański pies, 

przed którym już wiele zatrzaśnięto wrót. 

Na wiekowym wózku starą biedę pcha, 

a na plecach dźwiga życia ciężki krzyż; 

do rzęs posiwiałych przyklejona łza, 

a głęboko w sercu zabłąkany wstyd. 

Czasem tylko prosi o pomocną dłoń, 

gdy upada znowu pod ciężarem dnia, 

poszukując wzrokiem – sumień, które to 

zechcą go podźwignąć, aby z kolan wstał. 

Wpada w sidła spojrzeń, wzgarda wbija gwóźdź, 

kpiny i uśmieszki szarpią godność – łka; 

w dumę człowieczeństwa wnika hardy nóż, 

żal się sączy strużką, póki spektakl trwa. 

Nikt już nie zapyta, bo na zawsze zmilkł 

ten, co między nami przyjął ziemski chrzest; 

niezauważenie odszedł, tak jak żył, 

został tylko napis „Człowiek IHS”.

Zbigniew Jaszczyk

foto net