O Pani mojego pióra!

Wstyd mi za siebie

i garstkę tych,

którzy Cię obrażają...

Wstyd mi, że wdepnąłem...

Tyle tu poezji i poszukiwań

pięknych, niech więc Cię

nie zrażę do czytania ja, ani

jednostki, które chowają

pustkę, za wierszykami

sprośnymi, lub pustosłowiem,

trudnym do pojęcia...Lub

te, co gonią za ambicjami

chorymi, do bycia ponad...

i za wszelka cenę...

Cóż, zaszczyty i ordery,

po które kiedyś niektórzy

wystawiali piersi,

czasem uderzają ich po głowach,

dopiero po latach. A

tacy, często mocni

w gadaniu są...

Trudniej im przychodzi

poszukiwanie wartości,

zwłaszcza duchowych.

Łatwiej im o aluzje sprośne.

Wiem, jaka jesteś

zasadnicza...Wybacz mimo to

te brudy i to pranie...

Nie zostawiaj...