9.02.

Zob.:  http://www.publixo.com forum/0/tid/413/page/1

Od zwykłego zapisu wspomnień dziennik odróżnia się tym, iż zgodnie z określeniem (i jego  przeznaczeniem) jest on sporządzany na bieżąco, a to z kolei powoduje, że taka właśnie forma utrwalania zdarzeń nie determinuje momentu rozpoczęcia utworu oraz chwili jego zakończenia.  Istotną cechą diariusza jest także i to, że kolejne wpisy nie muszą być powiązane tematycznie, a przedstawiane sytuacje nie potrzebują uzyskiwać kontynuacji czy rozstrzygnięcia w obrębie utworu. Ponadto dzienniki pozbawione są z góry ustalonego planu kompozycji. Dzienniki m. in. mogą być relacją z bieżących zdarzeń, lirycznymi impresjami uczuć, formą refleksji na tematy polityczne, społeczne itp. Przeważnie diariusze charakteryzują się dużą różnorodnością tematyczną, dlatego mogą być skoncentrowane na sprawach zewnętrznych wobec autora (tzw. dziennik zewnętrzny) bądź jego odczuciach i przeżyciach (tzw. dziennik intymny).

Pierwszym, który wydał swój dziennik był André Gide w 1938.

Przykładowo, dzienniki tworzyli:  Stefan Żeromski, wspomniany André Gide, Witold Gombrowicz, Gustaw Herling-Grudziński (Dziennik pisany nocą), Charles Baudelaire, Albert Camus, Leopold Tyrmand (Dziennik 1954), Tadeusz Breza (Spiżowa Brama), Jan Parandowski (Luźne kartki), Sławomir Mrożek, Salvador Dalí, Jarosław Iwaszkiewicz, Zofia Nałkowska, Maria Dąbrowska, Czesław Miłosz (Rok myśliwego).

Oraz skromna b_d_c (Aniela Birecka): (Dyariusz czterech pór roku, Kraków 2001).