Sarny

Przecież nie ich szukałem, codziennie idąc w las.

Po prostu każdego dnia, około południa idę,

najprościej, jak można.Miastem, lasem, koło szpitala,

za szpitalem, dalej w las.

Bez oczekiwań. Bez założeń.

Idę sobie przed siebie, najkrótszą drogą. Niczego nie

szukam idąc;poza ruchem,czystym powietrzem, a co

znajduję, to czysty przypadek. Przypadek tego

dnia, tej godziny, tej minuty, tej sekundy.

Czasami, Coś zauważam. Czasami Kogoś,

a najczęściej coś, mijam. Ktoś, albo coś mnie

mija. Zwyczajnie.Spokojnie.

Nie myślałem chyba o niczym w tamtej

chwili. Nawet o tym, że jeszcze

tego roku nie spotkałem na trasie saren.

Nagle, jedna przebiegła leśną drogę. Bez rogów,

aha, samiczka, a za nią On, rogaty. Więc Para.

Stanąłem.

Były ode mnie ze dwadzieścia kroków.

Po chwili, jakby chciały się pochwalić swoją urodą,

przebiegły jeszcze raz, w tym samym miejscu i

wróciły tam, skąd się wzięły. I znikły po chwili za

drzewami, tak nagle, jak się pojawiły.

Tak zostaną w moim

notatniku spacerowym, codziennym, prawie.