KSIĄŻKA O NICZYM

Dziś zakończyłem lekturę „Czuję. Zawrót głowy” W. G.Sebalda, reklamowanego jako jednego z najwybitniejszych prozaików drugiej połowy XX w. Wiem, każdemu, nawet wybitnemu, zdarza się popełnić  jakiś kiks. Bo po wybitnym spodziewałem się czegoś innego.

Oczywiście wiem, po co autorzy wydają takie rzeczy. Powodem jest honorarium – to akurat proste, ale to zarazem dowód na stosowanie krótkoterminowej strategii zysków i strat. Za następną książkę można bowiem spodziewać się niższego honorarium.

Oczywiście wiem, kto to wydaje, bo ta informacja pojawia się w książce kilkakrotnie. Nie wiem jednak po co to robią?

Nie wiem, kto takie rzeczy czyta? Poza mną, bo ja twardy byłem i dobrnąłem do końca.

No i nie wiem, o czym książka ta jest. A może po prostu jestem głupi.

Nie wiem, kto to kupuje. Ja wypożyczyłem ją z biblioteki, ale takich instytucji nie ma tak wielu, by wykupić  sensowną część nakładu.

Książka Sebalda zawiera 4 eseje, z których jeden,  „Il ritorno in patria”, opowiadający o rodzinnym miasteczku pisarza, wspomnieniach z dzieciństwa, ubogaconych refleksjami, jest dla mnie jedynym dla mnie zrozumiałym. Reszta  zwyczajnie nie wiem o czym opowiada. Rozumiem słowa, zdania, ale sensu esejów już nie. Gdybym miał komuś opowiedzieć o tej książce, podsumowałbym ją jako książkę o niczym konkretnym.  Owszem, napisana  sprawnie, ale o czym? Pierwszy esej, „Beyle, albo osobliwy fakt miłości”, czyta się najlepiej, bo opowiada o dość malowniczej postaci. Pierwszy i ostatni, ale dwa pozostałe? Ładnie wydana, poręcznego formatu – mieści się w większej wewnętrznej kieszeni kurtki.

Tyle wysiłku, tyle że po co to wszystko? Przeczytałem ją poświęcając na to kilka godzin, ale zamiast choćby garści refleksji mam poczucie straconego czasu.