Stoi Riazanka żonka,

Stoi przed Chanem pokorna,

Rączki białe do serca tuli,

W oczy cara jastrzębie patrzy

Bez zmrużenia powiek,

Gorące łzy tylko ciche jej płyną.

Nie morze o brzeg uderzyło -

To Horda zlitowała się nad Awdotiuszką,

Mądrości jej zadziwiła.

Siedzi na złocie Batu-Chan i milczy,

Łaskawie na Riazankę spoziera,

Zagaduje w łaskawe te słowa:

- Nie płacz, Awdotia, nie bój się,

Mądrześ wszystko to umyśliła,

Dobre słowo umiała odrzec.

Chwalę twoją rozwagę,

Sławię twój dzielny zamysł.

Zabierz ze sobą i brata, i męża,

Zabierz swego synka miłego.

Wracaj na Ruś i chwal się,

Żeś nie na próżno do Hordy chodziła;

Przez wieki o tobie lud pieśni złoży,

Bajki o Riazance dziatwie przekaże...

A i ja, Batu-Chan, chciałbym,

Aby i mnie przy tobie pochwalili,

O Hordzie Sinej dobrze pamiętali.

Hej! Riazańczycy - mężowie, żony!

Cóż tak stoicie w smutku i żalu?

Co tak patrzycie na radość Awdotii?

Ja wszystkich was na Ruś odpuszczam,

Hej! żonko Awdotiu Riazanko!

Cały swój Riazań z jasyru wyprowadzaj

I bądź swego pochodu wojewodą.

Mur/zowie-Tatarzy zawyli,

Czapki pod niebo rzucili,

Grzmią w trąby i w rogi,

Werblami w barabany warczą.

Dopieroż Riazańczycy się ocknęli,

Jak ze snu ciężkiego,

Do ziemi w pas Hordzie pokłonili,

Chórem zgodnym wołali:

- Mir tobie, serce hordowskie,

Mir waszym dzieciom i wnukom!

I nie wiosenne wody ruszyły -

To poszła Awdotia z Riazaniem na wolę.

Chan jej darował żaglowiec i niewód,

I sieci popławne na drogę:

Rzekami płynąc, rybami się żywili.

Na czele Awdotia Riazanka

Z mężem, z bratem i z synkiem -

Wszyscy trzej wystrojeni w białe koszule

Przepasane strojnym pasem.

Wróciła Riazań z niewoli

Na stare zgliszczy swoich popieliska

Życie od nowa budować,

Ulice nowe mościć.

Żyli-byli ludzie znaczni -

I jak dym ten przeminęli;

Zapomniane ich wielkie imiona i tytuły.

O Awdotii pamięć trwa na wieki:

O tym, jak nad Hordę nadleciała,

Pod skrzydłami Riazań na Ruś wróciła.

30.06.2017