Ona:

„muszę panu się pożalić”:

ja już tylko w piecu palę,

bo nad wyraz ciepło chwalę.

w kotle żale już się żarzą,

że skrzydlaty duch – ten gończy -

niepotrzebnie coś połączył.

Duch:

pod żebrami chłodem wieje -

kamień zimą nie ogrzeje -

już zawieja sad ugina,

przyszła zima. mrozem ścina.

no a plany insze były...

Ona:

duch utracił dawne siły,

kiedy mrozy wyziębiły.

duchy trzeba by do pieca,

ogień możnaby rozniecać.

bo choć zimne, mogą sparzyć.

„chciałam panu...”, chciałam marzyć,

a duch wcale się nie palił.

On:

nie pal tyle, ducha ostaw,

bo za progiem wiosna, wiosna...!

będzie gorąc, słońce spali...

i ocali, i ocali...

przyjdzie wiosna i wesele!

dosyć żali, dosyć żali.

ciepła będzie jeszcze wiele.

Ona:

muszę panu się pochwalić -

chociaż trudno ducha spalić,

bo duch mało kaloryczny –

to już widzę łan pszeniczny -

cały w słońcu, w cieple, złocie...

gorąc przyjdzie – po kłopocie.

muszę panu się pochwalić,

że udało się napalić -

teraz ciepło, teraz błogo,

gdy duch zmienia się... w nikogo.