Liryk wyrywa się na wolność, 

choć świat nieznanym go przeraża. 

Z nogi na nogę w ciasnej klatce, 

a tak mu marzą się wojaże! 

Lot w nieodkryte, które kusi 

i myśl - a będzie dokąd wrócić, 

jeśli...?! A jeśli strach na wróble 

markuje grozę, a się śmieje 

i mówi: To nie takie trudne - 

rozpinaj skrzydła, bo zwiotczeją! 

A świat? A świat jest, jaki musi. 

Nie dowiesz się, gdy nie wyruszysz. 

A tyle masz do powiedzenia! 

O tej tęsknocie do wolności. 

Obawy rodzą się z wątpienia, 

że tam swobodę dorwie pościg, 

że ci odbierze i wyśmieje 

nierówność pulsu i nadzieje. 

Więc jak, liryku? Wyskoczymy 

razem w tę przestrzeń, póki czas? 

Z klatki piersiowej - w lekki powiew, 

albo na porywisty wiatr.