nie było dla niego świętości, 

poza jedną, jedyną fotką - otulina - wonna 

i nieśmiertelna, którą należy traktować  

jak talizman

mimo, że nie ogrzewa dłoni w dłoniach, 

pozostaje w jego umyśle - istota piękna,  

jakby nie z tego świata. błąka się

nie stając się obca. mimo

że w krajobrazie powstały zgliszcza,  

widok nie powinien być przykry,  

bo na dachu wygrzewa się kot

patrzy i mruczy w cudzej przestrzeni  

ociepla ciepło z ciepła  

rodzi się nowa pieśń 

a stara nie milknie.

w nim śpiewa wciąż śpiewa i płacze.