XI

I w rzeczy samej: Awdotia Nikoławna

Przesmacznym kąskiem mu przypadła.

Gdy płynie dumnie, jak ten łabędź, zbladła,

Ledwo dotyka prochów ziemi łona;

Do dziś lud nasz tambowski o niej gada,

Pierś tak królewską opisuje, bada

Ruch każdy, minki, mowę, gest uroczy,

Płeć taką czystą, cienką, że aż przezroczystą.

Zdawało się, miłości łożu poświęcona... A oczy!

Cóż przy nich blask szafirów? Cóż nieb lazury?

A zresztą... nie mnie o tym sądzić - ja, który

Błękity źrenic wielbię, mogę zbłądzić.