Staje przede mną roznegliżowana puenta – 

zabrakło słów w stosownym rozmiarze. 

Gołą rozbieram na czynniki 

twojego (bez)dzieciństwa – 

ty nie masz wspomnień, 

a ludzie pojęcia 

jak straszny nocą był księżyc 

Kilkuletniej Skulonej w Fotelu, 

kiedy szli w Polskę. 

Twoje bezdzieciństwo przefrunęło 

przez pół pokoju, gdy 

małoletniej odmówili piwa w spożywczym – 

tatuś zmęczony twardym prawem 

wymierzył w ślepia Temidzie. 

A matka uprawiała miłość – 

upojona po brzegi - w twoim pokoju - 

naga jak Pan Bóg stworzył. 

Wybiegasz mi z metafory w sam środek krzyku 

i piszesz prozę – wzbierają wulgaryzmy i turpizm. 

Puenta zamiera w krtani ością z karpia, 

którego nie było na Wigilii. 

Był szczupak zebrany z libacji, 

kiedy choinka roztaczała woń wódki. 

Nie wiem jak ubrać puentę – nagą jak matka, 

żywą jak wspomnienia, których nie masz. 

Rozwrzeszczaną jak ojciec bez piwa. 

Skuloną jak dziecko nocą w fotelu.