po drzewach skarlałych wspina sie

cieplejsza pora roku. przez zimne blizny

przeciska stwardniałe miazgi niepowodzeń.

gdyby wcisnąć w nią krwawe życie

mogłaby zostać dziwką.

piątą porą kurewskich zmagań

z wszechobecnym ociepleniem.

skanuje nieobyczajne dygresje

i widać że ucieka z niej skrywana

lubieżność, a pod płaszczykiem mentalnego

dzielenia sie upudrowaną moralnością,

stękają miarowo jej przekrwione pośladki,

napakowane niedosytem.

niewiosenne soki nabrzmiałe niedotykaniem,

pękają od słów nieprawdziwej pomyślności,

gotowe dać dupy byle podmuchowi wiatru.

wystarczy kawałek nieba i plasterek słońca,

a może tylko ściana, żeby nie mogła uciec

przed tym, co lubi najbardziej.

https://youtu.be/yVhkJxgWjz0