Kiedy zobaczyła na własne oczy, że jej nie ma, myślała, że spadnie z krzesła. Krzyczała na całe gardło: Ku.....!!! Ale tylko media są w stanie usłyszeć głos ducha. Przy niej nie było nikogo.

Chciała wrócić do własnego ciała, do krwi i do kości, lecz wysiłki spełzały na niczym, a właściwie na gmatwaninie myśli. Te myśli były jakby nie jej, bo przecież jej już nie było. Zaczęła zastanawiać się, jaka biografia mogłaby być jej własną, skoro dotychczasowe życie okazało się fikcją, doskonale powiedzioną ku wiarygodności.

Nie wiedziała skąd czerpie łzy. Czyżby materializowały się z emocji i z energii tych wszystkich kobiet, które zapewniał, że JEJ nie ma? Że właściwie nigdy JEJ nie było, bo dawno temu została „anulowana”; że nimi - kobietami z sieci - chciał wypełnić życie, a w każdym razie o tym je zapewniał.

Tamte kobiety były realne. Miały twarze – mnóstwo twarzy. I ciała... ciała, których pożądał, które dotykał, o których marzył, pieprząc nieistniejącą.

Później i on też przestał istnieć. Zamienił się w mgłę, która wiła się pośród myśli. Obce kobiety siedziały w pustych pokojach i krzyczały na całe gardło.

***

W sanatorium zakwaterowano ją z trzema kuracjuszkami; wszystkie starsze od niej o około dziesięć lat. Niemal natychmiast, polubiły się i zżyły ze sobą. Pasowały do siebie - wesołe, bezpośrednie, niezmanierowane i sympatyczne. Zwracały się do niej per „Mała”, „Córcia”. Tutaj nie była „Mamą”, jak w domu, w którym mąż tak właśnie ją nazywał. Jakby nie była kobietą, z którą dzieli życie, łoże...

A z „Małą” było jej dobrze.

Zośka mówiła, że Jola ma w sobie coś wyjątkowego - że przyciąga ludzi, hipnotyzuje. Wcale nie była wyjątkowa - po prostu lubiła ludzi, a oni to wyczuwali.

Było jej zdobrze z odwzajemnianą sympatią.

***

„Miły i sympatyczny pozna miłą i sympatyczną. Możliwość sponsorowania.” - anons męża Joli brzmiał lakonicznie. Zamieszczony był na jednej z wielu witryn internetowych „tylko dla dorosłych”. Seksrandkowy portal ociekał pornografią, jak i wiele innych, których był aktywnym użytkownikiem. Na takich stronach nie posługiwał się własnym imieniem, jak to czynił na grzeczniejszych – społecznościowo-towarzyskich – sympatyzuj.com, be-two, mydear. Na „ostrych” dbał o anonimowość. Używał nick`a „Kordian”.

- Sponsor Kordian! Stoczył się na samo dno! - pomyślała gniewnie.

Nie miał już pieniędzy na dziwki ze strony grzeszne.eu, zaczął więc wyrywać Rosjanki z matrymonialnych portali i zwyczajne kobiety, szukające drugiej połowy w internetowym gąszczu. Łowił je na definicję: „rozwiedziony”, na deklarację „małżeństwa, miłości, przyjaźni”. W mailach pisał: „Moje sprawy są jeszcze wciąż nieuregulowane, w rozsypce. Ale wiem jedno – nie chcę być sam do końca życia.”

Nie umiała być wściekła na te kobiety. Czytała ich elektroniczne korespondencje ze swoim „ślubnym szczęściem”. One nie były złe. Niektóre z nich wzbudzały w niej sympatię, wykładały serce na dłoni, pisały szczerze o sobie, o oczekiwaniach, marzeniach i poglądach. Tych było jej żal – cynicznie oszukiwane. A oszustowi przyświecał jeden cel: uwieść, zaliczyć, poczuć mieszaninę adrenaliny i testosteronu towarzyszącą seksowi z kolejną zdobyczą. Oparła się pokusie napisania do tych pań, ujawnienia prawdy o sympatycznym pretendencie na dozgonną połowę jabłka.