Odpowiadając na pewien tekst, który utwierdził mnie w przekonaniu o bitej w ciemię autorce!

Dlaczego bitej w ciemię? Bo owa filozofko-publicystka osobliwie zabaczyła o czymś, co położyła się strasznym cieniem na najwspółcześniej polskiej historii. A mianowicie: o smoleńskiej tragedii, gdzie zginęło w samolotowej katastrofie 96 osób. Rozmaitych opcji, różnych proweniencji i wyznań.

Gdyby tej katastrofy nie było, to i - prawdopodobnie - by nie było bula w beznadzieji, szoguna, bigosa, sołtysa, przywłaszczyciela żyrandola, sokowirówki, obrazu, niszczarki itp. utensyliów.

Nie przesądzam: szkalowany oraz wyśmiewany, kartoflem nazywany śp. Prezydent mógł przegrać, lecz na pewno nie wygrałby ówczesny Marszałek Sejmu, konstytucyjnie: substytut nieobecnego Prezydenta, który wtedy - poniekąd z poślizgu - wmaszerował do prezydenckiego pałacu.

Jak można być tak podłą, aby bezpiecznie przyglądając się z bliskiego zachodu nie zauważać oczywistych oczywistości, wciskając bezobcesowo swój nosem nazywany kulfon tam, gdzie się nie mieszka, nie żyje oraz nie zamierza wracać?

Jest taka bajka J.I.Kraszewskiego zatytułowana Kwiat paproci. Szczęśliwy - pozornie - nabywca skarbu nie mogąc sobie poradzić z jego - kwiatu paproci - destrukcyjnym oddziaływaniem, na własne życzenie zapadł się pod ziemię.

Autorce źle nie życzę, ale konsumpcji wstydu aż do przejedzenia (się) to już jak najbardziej ;-)