Opatulone cieniem strzygi,

czerwone tulipany

ugięte podmuchem wiatru,

zdały się nasłuchiwać.

Zjawy ukryte w ruinach

odległych zamków i wiosek,

jakby zastygły

w rozrastającym się płomieniu błogości.

Słychać było pieśni,

starsze od ludzkiej pamięci.

Zostały obudzone istnienia,

których niegdyś wyparła się ziemia.

Wśród czerwonych tulipanów,

budziły się istoty przez świat zapomniane.

Najstarsza z pieśni ogarnęła przestrzeń

powstała przez istoty powracające do życia.

Nie posiadali oni ciał,

uczuć, duszy, ludzkich przekonań.

Kiedy zaczęli znowu istnieć,

zwyczajnie byli, będąc myślą.

Posługiwali się pragnieniem,

żądzą niepokoju,

zniszczeniem życia,

przestaniem istnieć.

Czerwone tulipany

momentalnie uschły,

dając początek istnieniu odnowionemu na nowo

by zasiać kres życiu na tym świecie.