Późną wiosną, tuż przed rozdaniem świadectw, kiedy już zaliczyłem wszystkie przedmioty i  przygotowywaliśmy się do wyjazdu na praktyki, przyszła do mnie jakaś dziwnie zgnębiona Lidusia.

- Tylko na chwilę. Z nami to koniec. Musimy się rozstać i już nigdy więcej się nie zobaczymy.

Zdębiałem.

- Boże wielki! Dlaczego?!

- Mama się nie zgadza. Wciąż w kółko wiecznie marudzi, że muszę wyjść za mąż... A ty mi w tym przeszkadzasz.

- A ty co na to?

- Ja nie chcę. - i uderzyła w płacz.

Mamy się rozstać? Nie po to chyba tak długo ją szukałem, żeby teraz ot, tak zostawić! Też mi co: mama się nie zgadza! To absolutnie niemożliwe. Natychmiast podjąłem decyzję. Przecież miałem już 19 lat.

- Uspokój się. Wyjdziesz za mąż.

- Zwariowałeś?! Nigdy w życiu!

- Wyjdziesz! Za mnie. I to już jutro. Zgadzasz się?

Nie zawahała się nawet przez moment:

- Zgadzam. Tylko... z czego będziemy żyć?

- To się zobaczy. Jutro muszę iść do szkoły, odbiorę tam swoje świadectwo i umundurowanie i przed 12:00 przyjdę na róg Fontanki i Niewskiego. Będę tam czekał przy urzędzie stanu cywilnego. Tylko, na miłość boską, nie spóźnij się!

Następnego dnia pojechałem do uczelni. Wydali mi tam jakiś pasiasty kaftan marynarski z dwoma złotymi ptaszkami na rękawie, co oznaczało *2. rok*, jedną parę butów i dwie koszulki. Wszystko to zwinąłem w niezgrabny pakunek, przewiązałem marynarską linką - i byłem gotów do ślubu.

Równo o 12:00 stałem już przed gmachem USC. Narzeczona moja - a jakżeż! - znowu się spóźniła. Aż cały kwadrans. Weszliśmy na pierwsze piętro i cali czerwoni ze zmieszania oddaliśmy swoje dowody osobiste. Wciąż jeszcze trzymałem pod pachą swój pakunek, nie wiedząc, co z nim zrobić. Kobieta w todze, która nas żeniła, podejrzliwie się nam przyjrzała, ale nie, wszystko było w najlepszym porządku - wszystko oprócz nieprzyzwoitej wręcz młodości. Po 10 minutach byliśmy już mężem i żoną. Babka wręczyła mi świadectwo naszego małżeństwa i na pożegnanie wyrecytowała swoją zwykłą formułkę na dalszą drogę naszego pięknego życia. Za nami, przestępując nerwowo z nogi na nogę, stała już kolejna niecierpliwa para. W tamtych czasach*) wszystko to działo się szybko i sprawnie jak przy taśmie produkcyjnej.

Na schodach nie było nikogo, więc się pocałowaliśmy.

- Musimy zaraz wszystko powiedzieć mamie, - twardo postanowiła Lidusia, kiedy tylko wyszliśmy na Niewskij Prospiekt.

Nie mogę powiedzieć, żeby mnie to jakoś specjalnie ucieszyło. No, i ten cholerny tłumok z kaftanem i butami... Wciąż tylko mi zawadzał, i przekładałem go z jednej ręki do drugiej.

Moja teściowa przyjęła nas surowo i bez śladu uśmiechu. Moja wizyta wyraźnie skwasiła jej humor. Razem z pakunkiem wszedłem do salonu i rzuciłem go na fotel. Lidusia gdzieś uciekła. Zostałem z panią domu sam na sam i oko w oko.

- Co słychać u pana w szkole? - tylko z grzeczności spytała.

W nosie miała całą tę moją naukę, i guzik ją to obchodziło!

- Ano, cóż... Ożeniłem się... - z obawą w głosie wyznałem.

Teściowa wbrew przewidywaniom uśmiechnęła się. Nowina ta ją uradowała. Z pewnością sobie myślała: *Bogu dzięki, ten goły nieopierzony wróbel ożenił się z jakąś podszytą wiatrem podfruwajką. Przynajmniej przestanie tu przyłazić.*

- I słusznie, - odparła. - Śluby należy brać tylko za młodu. A z kim się pan ożenił?

- Z Lidusią.

Aż zmieniła się na twarzy.

- Z jaką Lidusią?!

- Z pani córką.

Jak ta nie zawrzaśnie:

- Lidia! Chodź-no tutaj natychmiast!

..........................................

*) w tamtych czasach - sądząc po wzmiankowanej w powieści /nieco wcześniej/ katastrofie sterowca generała Nobile (25 maja 1928 r.) - mowa o końcówce lat 20-tych ubiegłego stulecia