- We Władywostoku? Ile jest dźwigów? Nie liczyłem ich.

- A może jednak?

- Nie mogę na to pytanie odpowiedzieć. Nigdy się tym nie interesowałem.

Szkop szybko na mnie spojrzał i coś szepnął swojemu koledze.

- No, a w Pietropawłowsku na Kamczatce pan był również?

- Owszem, byłem.

Pieczątka to potwierdzała, więc nie miało sensu temu zaprzeczać.

- Czy to duża zatoka?

Po co zadaje mi takie pytania? Wystarczy spojrzeć na mapy tego rejonu kuli ziemskiej, żeby zobaczyć, czym jest Zatoka Awaczyńska.

- Tak, jest duża.

- Ile statków może pomieścić?

- Nie wiem... całą flotyllę świata??

Indagujący mnie Niemiec z niezadowoleniem odłożył  na bok moją książeczkę rejsów.

- Nie chce pan odpowiadać... No, cóż. Prosimy następnego.

Rozsierdzony Weifel, obecny podczas tej rozmowy, popchnął mnie do wyjścia.

Przesłuchanie nie przyniosło żadnego rezultatu. Po zaimprowizowanych na szybcika konsultacjach z wierchuszką obozowego podziemia nasi marynarze niczego Niemcom nie powiedzieli, zgodnie zasłaniając się tym, że nigdy się podobnymi sprawami nie interesowali.

Ustinow powiedział mi potem, że fryce pytali go między innymi o Archangielsk, więc ich poinformował, że był tam bardzo dawno temu i może im co najwyżej opowiedzieć o tym, co widział 20 lat z kawałem temu w czasach, kiedy w centrum tego miasta stał jeszcze drewniany sobór.*) Zresztą jest tam wiele zabytkowych pięknych cerkwi... I, kiedy zaczął szeroko rozprawiać na ich temat, szybko odprawiono go za drzwi. Nie mogli się do niczego tak naprawdę wtedy przyczepić, bo *Hassan* do Archangielska nie chodził, więc żadnej pieczątki w jego książeczce morskiej nie było.

Na co liczyli ci giermańcy? Może na to, że wśród nas znajdą się jacyś zdrajcy albo tchórze? Także i tym razem tylko się przeliczyli.

...................................................................................................................................................................

Znowu w naszym obozie dzieją się jakieś dziwne rzeczy. Przywieźli cały wóz pełen cegieł, i zamalowywują nasze szyby niebieską farbą. Wszyscy unterzy są zaaferowani, Koller wyszedł na podwórze i stamtąd wydziera się na Szuliepnikowa i Szaliakina, którzy przenoszą te cegły do prawej, dotychczas pustej części naszego więzienia. Kilku internowanych pod dowództwem Hetza znosi tam także prześcieradła i materace.

- Co tam będziecie robili, Wiktorze? - pytam szeptem Szuliepnikowa.

- Kazali w prawym korytarzu postawić ściankę. Chodzi o odizolowanie naszej części od tamtej strony. Nie wiem, dlaczego. Zdaje się, chcą tam zakwaterować kogoś, kto nie powinien mieć z nami żadnej styczności. Tak myślę.

Chyba jego domysły są trafne. Na pewno czekają na nowych więźniów. Tylko - na kogo?

Po paru dniach zaraz po porannym apelu zapędzają nas do naszych celi, stawiają dwóch wachmanów z automatami na dziedzińcu naprzeciwko naszych zamalowanych na niebiesko okien i krzykiem uprzedzają:

- Nie podchodzić do okien! Jeśli kogoś zauważymy, będziemy strzelać!

................................................

*) sobór - świątynia prawosławna, odpowiednik katolickiej katedry