chcę go opisywać. tak długo, aż z(a)niknie.

wgadać się w jego esencję, sprawić, by dotarło

do sukinkota, jak bardzo jest szkodliwy

(w najlepszym razie — zbędny)

by mu poszło w atomy. i by zniknął ze wstydu

pojąwszy, do jakiego stopnia jego obecność

stanowi chorobę /stan patologiczny

(drzazga omywana łagodnymi falami ropy)

kim jest? to zabawka, jaką w sobie noszę

pokłuty szpilkami pluszowy misiul (ile zaklęć bym

nie wyszeptał — żadne nie przyniesie skutku:

zazdrośnicy nie poczadzieją

bogaczom nie przyjdzie na myśl

oddanie majątków na cele charytatywne

o znalezieniu wariatki, którą mógłbym

traktować jak black metal

— również nie ma co marzyć)

opluwam go dalej:

— oczy z surowego plastiku, aż do bólu ślepe

(zdania, sekwencje, ujęcia zapisane w paciorkach

tyle ich, że film by szło poskładać

ale istnieje groźba, że wyjdzie natchniony

pornol, sadomasochistyczna i peleryniasta

cudowina w konwencji Dziadów)

— usta — przejechane haftem krzyżykowym (niemota!)

— wszystkie łapki — lewe i drżą

(lepiej nie pytać, od czego)

— ogólne niepodobieństwo, pysk właściwie bez rysów

— ale znowuż imię — dziwnie znajome

— w całej jego postaci — fałsz. ale ozdobny. jakby

był ogrodowym pustelnikiem, dla którego

stanowiłbym erem, samotnię w głębi

zachwaszczonego ogrodu

— nie, żebym próbował podnosić go do rangi

sztuki, ale... właściwie to rzeźba

pocieszny pomniś

(do ustalenia — czyja karykatura)

ględzę i ględzę. nie znika.

co z nim teraz? na stragan! potargować się

dla przyzwoitości, pokłócić pro forma

z ewentualnymi kupcami

wyrzucić przez okno z jadącego samochodu

jeśli nikt nie będzie chciał dać choćby złotówki