W moim mieście ścięto stare, piękne kilkudziesięcioletnie klony. Ich głównym przewinieniem  było to, że urosły  w nieodpowiednim miejscu.

Były ozdobą od  dawna. O tej porze roku roztaczałyby swój jesienny urok i mieniłyby się kolorami. Ściana tych drzew chroniła też od hałasów samochodowych  pobliski placyk zabaw dla dzieci, dając  mieszkańcom maleńki azyl. Teraz zamiast liści drzew w oczy rzuca się  ogromny pusty asfaltowy plac.

Niestety wszystko mija i życie klonów też najwyraźniej przeszkadzało. Poszerzano nową drogę i chodnik, a klony rosły w pobliżu. Klony przeszkadzały kierowcom aut, bo może zasłaniały widok? Jesienią liście spadały może na chodnik?

Mam w związku z tym pytanie, czy nie ma innego sposobu, tylko pozbawienie klonów życia?

Przecież wystarczy pomyśleć, że w przyszłości brak drzew i zabetonowanie większej powierzchni spowoduje o wiele większe straty.   Nie mam tu na myśli oczywistych walorów wizualnych, ale upadek całego  ekosystemu w tej malutkiej części miasta.

Jak się okazuje wrogiem nr 1 miasta są stare drzewa. jest ich coraz mniej. Rośnie natomiast liczba wybetonowanych placyków i parkingów.  Kultem otaczane są auta i domy bez drzew w pobliżu.

Zastanawiam się, po co miastu kolejny pomnik? Czemu ma służyć kolejna tablica pamiątkowa? Postacie  wielkich ludzi i historię miasta mogą przybliżyć przewodnicy, a fotkę można  zrobić przed wejściem do muzeum.

Do tego już doszło, że ciekawostką miasta stają się nietypowe budynki i olbrzymie galerie handlowe, które widać z daleka.

Wolałabym w tym miejscu posadzić drzewa, które wymagają większej pielęgnacji niż pomnik, ale za to korzyści dla mieszkańców są niewspółmierne.

Tylko, że pomnik można wybudować w każdym miejscu, a drzewo musi mieć odpowiednie warunki do życia. Kto by tam się nad tym zastanawiał!

Stare drzewa przegrywają w konkurencji z betonem. Czy na pewno? Jednak nie zapominajmy, że przyroda wkrótce upomni się o swoje prawa. Miasto może wydać o wiele więcej na zagrożenia związane  z  brakiem zadrzewienia  w niektórych punktach miasta. Tylko kto teraz o tym myśli?

Liczy się tu i teraz. A o przyszłość niech się troszczą  następne pokolenia.