Postanawia narysować portret ukochanej babci,

która siedzi w fotelu, czasami smutna lub zamyślona,

jakby już nie tym światem.

Babciowe słowa o jesieni życia,

tkwią w głowie wnuczki,

nakryte chustką w kwiatki.

* *

– Co ty tak uparcie rysujesz, dziecko?

– Twój portret, babciu. Młodymi kredkami.

– Nie słyszałam o takich.

– Są czarodziejskie. Wiesz?

– Nu szak.

* *

– To co?

– Nie co, tylko kto. Ty babciu.

– A te spadające… żółtawe?

– To liście. Jesteśmy jednym z nich.

– Hmm.

– Jeżeli zdążę, namaluję dla ciebie farbkami. Piękniejszy.

Inny niż ten.

*

Na grobie widzi złoty listek.

Podmuch wiatru sprawia,

że szybuje w kierunku twarzy.

Muska ją delikatnie i odlatuje w nieznane.